Vanochtend een mooie column gehoord van Karina Wolkers,
To Autumn
Season of mists and mellow fruitfullness,
Close bosomfriend of the maturing sun.
De ode die de jonggestorven Engelse dichter John Keats schreef op 19 september 1819 na een wandeling door de stoppelvelden in de omgeving van Winchester Cathedral. Elk jaar, op die septemberdag, las Jan het gedicht hardop voor, en hieven wij het glas op de dichter en zijn meesterwerk.
Niemand hield meer van de herfst dan Jan Wolkers. Hij verklaarde dat soms uit het feit dat hij in oktober geboren was. De zomer kon hem gestolen worden. Het stoffige vermoeide groen, het strandvermaak, de sfeer van verveling die hem deed denken aan de ellenlange zomervakanties uit zijn jeugd. Het kon niet snel genoeg voorbij zijn. En altijd kwam er weer die dag, half augustus - wanneer de meeste mensen denken dat het nog volop zomer is - dat hij 's ochtends naar buiten stapte op het terras en verlekkerd zei 'de herfst is begonnen.' Op die dag van de kanteling der seizoenen, zoals hij het noemde, hangt er een fijne nevel in de lucht waar de zon gedempt doorheen schijnt. Het silhouet van bomen en bouwwerken aan de horizon is duidelijk zichtbaar in een blauwig waas. De lucht erboven subtiel roze dat overgaat in grijsblauw. Het harde zomergroen van de bomen in de tuin is in het strijklicht zachter, er is al een zweem van geel blad in de berken en van oranje in de krentenboompjes. Opeens zie je overal de webben van de kruisspin, door de kleine druppeltjes langs de draden die glinsteren in het bleke zonlicht. En er heerst een grote stilte. Geen vogel te horen of te zien. Na een hectisch broedseizoen lijken ze even gas terug te nemen. Zelfs het geschreeuw en gejoel van de langsfietsende kinderen op werkweek klinkt zachter alsof ze allemaal een bivakmuts van mos opgezet hebben gekregen.
Jan heeft veel poëzie geschreven over de herfst. In de bundel Jaargetijden staan drie sonnetten of fourteenliners met de titel De herfst is het einde. Ze zijn nogal somber en gaan over het grote verval van de natuur in de late herfst. Nergens de zacht melancholische sfeer van To Autumn. Keats was pas drieëntwintig toen hij dit schreef en had nog een heel leven voor zich moeten hebben. Hij stierf in januari 1821 in Rome, vijfentwintig jaar oud. Jan was tachtig en wist dat zijn leven bijna voltooid was. Hij stierf in het hart van een kleurrijke herfst, een week voor zijn tweeëntachtigste verjaardag, thuis, op Texel.
ook te beluisteren hier Onderaan geschreven verhaal klikken op luisteren. en het is of je Jan Wolkers zelf hoort!
